Bijzonder Bolivia

De grensovergang naar Bolivia was een hele bijzondere. Nog in Peru moesten we de bus uit en bij de douane een stempel halen waarmee we het land mochten verlaten. Daarna zo’n 100 meter gelopen, onder de poort door en welkom in Bolivia! Stempel van binnenkomst, ingevulde formulieren ingeleverd en er werd een foto gemaakt! Leuk om op deze manier een keer zelf de grens over te wandelen! Terug in de bus en door naar Copacabana waar we een uur overstap tijd hadden (lees precies genoeg tijd om te lunchen) met een andere bus door naar La Paz en toen was het avontuur nog niet over. Voor de snelste route moet je namelijk wel een stuk water over met de pond. Wederom de bus uit, bus op een toch wel erg gammel uitziende pond en wij in een bootje van hetzelfde kaliber ook naar de overkant. Ongeveer een uurtje later stapten we uit op de busterminal van La Paz. Zo ben je dan een hele dag onderweg maar heb je dat eigenlijk niet eens in de gaten! In La Paz hadden we ook weer een hotel redelijk in het centrum voor drie nachten. De laatste paar dagen Peru waren behoorlijk vermoeiend dus de eerste dag heerlijk lang uitgeslapen voor we de stad gingen verkennen. La Paz beneemt je op meerdere gebieden de adem, namelijk een hoogte van 3640 meter boven zeeniveau en een behoorlijk variatie op deze hoogte binnen de stad (lees halve bergwandelingen). Gelukkig hebben ze daar iets op gevonden met zo’n 20km kabelbaan boven de stad, hier dus heerlijk van het uitzicht bij licht en donker genoten en alle kleuren lijnen uitgeprobeerd! Verder de dagen in La Paz een beetje geshopt, rondgewandeld en ondertussen de plannen voor de komende week uitgestippeld. Op woensdag zijn met een mini-bus van La Paz naar Coroico afgereisd over de zeer beroemde Deadroad. Gelukkig is ie niet meer zo dodelijk sinds ze er de nodige aanpassingen aan hebben gedaan en voelden we ons (ondanks het extreme klemzitten, daarvoor was het dan ook een mini-bus) prima op ons gemak. In Coroico ook een leuk hotel met prachtig uitzicht gevonden. Leuk klein stadje met veel restaurantjes en een gezellig plein. Op donderdag zijn we naar La Senda Verde (een dierenopvangcentrum) geweest waar we een hele interessante rondleiding kregen van een van de vrijwilligers. Dieren die hier opgevangen worden zijn of bij het centrum gebracht door mensen die er niet meer voor kunnen zorgen (als je kaaiman toch ineens te groot word voor de huiskamer zeg maar) of gered uit de illegale handel. Dit betekent dat de dieren te gewend zijn aan mensen en dus nooit meer vrijgelaten kunnen worden. Gelukkig wordt er met heel erg veel liefde voor ze gezorgd en is dit een prima leven! Na deze wandeling was het tijd voor de nodige dosis adrenaline en hebben Geer en ik de liggende variant van de Flying Fox voor het eerst in ons leven uitgeprobeerd! Flinke klim naar boven (je moet er iets voor over hebben) en dus werkelijk vliegend met de handen vrij 600 meter over een dal heen naar de berg aan de overkant! Fantastisch! Het hele dal heeft ons dus ook aan horen komen want we waren te enthousiast! Terug in het stadje vonden we Carla’s Pub met Duitse en Nederlandse invloeden in de keuken! Dat betekende bitterballen en sauerbraten en gecombineerd met de nodige drankjes hebben we hier de hele rest van de middag doorgebracht. Helaas hadden we behoorlijk gezelschap van de hele goegemeente aan muggen en zijn we alledrie behoorlijk te grazen genomen en zien armen en enkels eruit alsof we een enge ziekte hebben opgelopen. Dit valt onder de categorie souvenirs die je liever niet meeneemt... op vrijdag tegen de middag met een iets ruimere taxi (we hadden geleerd van de weinige beenruimte) terug richting La Paz. Paar uur op het busstation rondgehangen voor de bus richting Uyuni zou vertrekken. Zo’n 10 uur in de bus (deze stopte wel halverwege voor plas- en benenstrek pauze) die best snel voorbij gingen mede door het feit dat we zo ongeveer plat konden liggen om te slapen! Gisterochtend om 6.00 stapten we vol goeie moed in Uyuni de bus uit en werden we overvallen door de kou (potverdikke -1) en een heleboel mensen die ons tours wilden verkopen of ons naar hun restaurant wilden hebben voor ontbijt. Poco Poco lieve mensen laat ons even uitstappen... gelukkig zijn we gedreven in het No Gracias geworden en zaten we op eigen houtje na het inleveren van de backpacks in het hostel een uurtje later naast een kachel op te warmen met koffie en eieren! Research op TripAdvisor en in de Lonely Planet bracht ons bij touroperator Quechua waarbij we voor de komende twee nachten en 3 dagen een compleet georganiseerde tour over onder andere de Salar de Uyuni (de bekende zoutvlaktes) hebben geboekt. Deels betekent dit 3 dagen kou maar aan de andere kant ook bizarre uitzichten, geisers, vulkanen en waarschijnlijk onwijs veel foto’s! We hebben er zin in! Liefs van ons